Er wordt vaak wat minachtend gedacht over de fysieke gesteldheid van F1-coureurs. Alleen maar rondjes rijden in een auto is niet zo'n inspanning, toch? Onterecht. Formule 1 coureurs zijn op- en top atleten, die naast, bijvoorbeeld voetballers, dansers en wielrenners, afgetraind zijn én over een zéér goede conditie beschikken. Waarom? Dat leggen wij jullie in dit artikel uit.
Coureurs staan veel in de sportschool
Formule 1-coureurs: échte topsporters. Hun sporadische tijd buiten de auto brengen ze niet alleen door in de simulator of garage, maar vooral in de sportschool. De coureurs moeten over een flinke portie spierkracht beschikken. De spieren, in alle vier de ledematen, maar ook buik en nek, worden gestaald om het vele pedaal- en stuurwerk in goede banen te leiden.
De nek vangt tijdens een race de meeste klappen op. Dat is samen met het hoofd het enige lichaamsdeel dat niet compleet is ingesnoerd in de wagen. Tijdens het versnellen, afremmen maar vooral bij het in- en uit sturen van bochten krijgen de coureurs te maken met enorme G-krachten, soms tot wel 4- of 5G.
Dat betekent dat een rijder zo'n 4 of 5 keer zijn eigen lichaamsgewicht op zich voelt drukken. Als het hoofd dat soort krachten te verduren krijgt, dienen de nekspieren zeer goed getraind te zijn.
Ook uithoudingsvermogen uiterst belangrijk
Naast de spierkracht, moet ook de conditie van een rijder top zijn. Een gemiddelde F1-race duurt vaak zo'n anderhalf, tot twee uur, ongeveer net zo lang als een voetbalwedstrijd met eventueel verlenging. Waar er tijdens zo'n wedstrijd soms momenten zijn om even op adem te komen, is dit voor een coureur tijdens een race amper het geval in zo een mate.
Een rijder is `zichzelf constant aan het inspannen in een voor lichaam intense omgeving. Ook, omdat de dicht op de achterkant van de coureur gepakte motor zoveel warmte afgeeft. Dat vergt veel van het uithoudingsvermogen en conditie van de coureurs.
Coördinatie
Ook niet onbelangrijk; de oog-handcoördinatie. Coureurs moet tijdens de race vaak allerlei split-seconde beslissingen maken wat betreft remmen, op het juiste moment gas geven en inhaalmanoeuvres succesvol uitvoeren - één van de meest risicovolle aspecten. De oog-handcoördinatie is hierbij van groot belang.
Constant situaties waarnemen, en direct, in milliseconden, de juist handelingen uitvoeren voor een optimaal resultaat - het vergt stamina.
De link tussen lichaam en geest is ook nooit ver weg voor deze coureurs. Zij krijgen te maken met een hoge hartslag, worden blootgesteld aan abnormale decibel-levels en moeten op de hoede blijven voor zware crashes van hunzelf, maar ook anderen.
De coureur is één met de auto en zoekt het limiet op, ad extremis. Formule 1 steekt óók tenslotte met kop een schouders boven andere raceklassen uit, als het gaat om de hoeveelheid zijdelingse downforce die een F1-auto in bochten genereert. De training van coureurs heeft volgens Olav Mol daarom meer weg van de trainingen van straaljagerpiloten en astronauten, dan die van andere sporters.
0 reacties