Het keerpunt van 2022. Na de valse start krijgt Max Verstappen meer vertrouwen in de RB18. Het middenpunt tussen afstelling en zijn rijstijl is meer een ‘sweet spot’ en de auto komt tot leven. Vanaf dat moment is het game on: de Red Bull Racing-coureur is niet meer te houden. Maar wat maakte Verstappen zo onverslaanbaar toen zijn auto eenmaal een lossere achterkant kreeg?
De rijstijl van wereldkampioenen
Het uitleggen van de rijstijl van Verstappen; zoiets roept onvermijdelijk meer vragen op… Maar daar gaan we. Hij onderscheidt zich door het vermogen om met absolute wagencontrole het meeste uit een auto te kunnen halen.
Nee, echt? Blijf erbij. Het zit zo.
Het zit in de hoekigere racing lijn, met scherpere stuurbewegingen, zo typerend aan de rijstijl van Verstappen. Anders gezegd: een afstelling die neigt naar overstuur om die correcties uit te kunnen voeren in bochten.
De achterkant breekt sneller uit en de coureur stuurt in een iets hoekiger patroon door bochten. En ook scherper. Het is risicovoller, met de afweging van de beloning: sneller gaan.
En het vraagt om een lossere achterkant (overstuur). Juist omdat de achterkant makkelijker uitbreekt, helpt dat bij het (in en uit)sturen. Omdat de wagen dan preciezer geplaatst kan worden.
Op de limiet
Zo een aanpak zit meer op de limiet en vraagt om een preciezere input, maar maakt de auto wendbaarder. De bijhorende stuurtechniek vergt grotere controle. Coureurs gooien bij een afstelling, die naar overstuur neigt, meer met de auto in de bochten. Ze sturen agressiever in bij het aanremmen; snijden bochten scherper aan door die lossere achterkant. Hoekiger als het ware.
De beweging is nog steeds vloeiend en precies, maar minder lineair in vergelijking met een rondere stuurbeweging.
Omdat de wagen preciezer geplaatst kan worden in de bocht, is het mogelijk om iets eerder op het gaspedaal te trappen bij de exit. Het stuur kan eerder recht; de coureur accelereert eerder en ook harder. Idealiter dan. Het gigantische vermogen van de achterwielaandrijving van F1-auto's wordt dan efficiënter ingezet.
Mits het ook lukt om de voorkant uit de vangrail te houden dus.
Een rondere racelijn
Een neus die dan niet reageert bij het insturen en rechtdoor wil (onderstuur) is eigenlijk het tegenovergestelde van wat zo een rijstijl vraagt. Sommige coureurs neigen juist naar een rijstijl met lichte onderstuur - de neus (voorkant) is minder nerveus en breekt minder snel uit bij het insturen.
Het typeert (niet geheel toevallig) een rijstijl met een rondere racelijn. Een rondere racing lijn vraagt om meer balans in de bocht - minder overstuur - om te voorkomen dat de auto opeens grip verliest - en uitbreekt tijdens het kritieke punt van de stuurbeweging: het binnenste deel van bocht. Het punt waarbij de wielen het meeste belast worden met het verplaatsende gewicht van de auto.
Hoewel deze aanpak in de juiste handen behoorlijk snel is, valt die in het niet bij de agressievere met meer overstuur. Dat extra balans wordt bekocht met verminderde bewegingsvrijheid.
Het klopt, de ronde racing lijn is op papier - in theorie - gewoon snel. In de praktijk is die daarentegen zelden de snelste. Een basistechniek als houvast vooral.
Nee, in de praktijk gaat het sturen veel dynamischer. De coureurs worstelen constant met de gewichtsverplaatsing van de auto. De sleutel is om heel efficiënt met dat gewicht te kunnen gooien. Proactief en anticiperend in plaats van reagerend met correcties. De volledige controle over die massa zogezegd. De coureur stuurt de auto, niet andersom.
Verstappen kan het zich veroorloven om dat te doen op de limiet. Meer dan het gros van coureurs in F1. Die natuurlijke wagencontrole beloont zulke risico’s namelijk wel.
Voorbij het totaalpakket als topcoureur, maakt hij daarmee het grote verschil.
Terugkijkend naar 2022, zegt hij het volgende over het keerpunt na de valse start van het seizoen: "Nou, nu had het gewoon te maken met het gewicht van de auto", zei hij." Het overgewicht zorgde voor onderstuur en toen we daar eenmaal vanaf waren, werd die (RB18) wendbaarder.”
"Niet gewoon zenuwachtig, maar wendbaarder. Je kon de voorkant echt gebruiken. Uiteindelijk is dat ook hoe je echt met een snelle auto rijdt. Een auto kan niet snel zijn met onderstuur. Dat is onmogelijk.”
En dat verklaart deels waarom weinig coureurs zich met hem kunnen meten in dezelfde wagen. Verstappen plaatst zijn auto op plekken waar anderen gewoon weinig te zoeken hebben.
Zodra hij in die ‘zone’ zit én dat ronden lang weet vol te houden, is geen teamgenoot meer veilig. Afstelling van Verstappen wel volgen is één, maar die wagencontrole emuleren? Een ander verhaal.
0 reacties